Ne istersin şu hayatta? Eline ne geçecek? Aslında her şey kabaca bir tabir ile diğer taraf için değil mi? Ölüm öyle ya da böyle gelip kapıyı çalmayacak mı? Azrail’e kafa tutmak, delikanlılık yapmak, gider yapmak hatta geri vites yapmamak bile sökmeyecek can bedenden çıkacak…İnsan sığınacak yer arıyor bazen, mutlu olabileceği anların peşinden koşuyor ve sığınak bizler için İnegölspor oluveriyor bir anda…
Tamam… Hani bazen sonu kötü biten bir film misali hüzünleniyoruz ama hayatımızdaki keyifli dakikalardan en uzunu olan doksan dakikalık bir mutluluk yaşıyoruz sonunda…
Dünya bir sınav yeri, belki şimdi olmasa bile er geç varıyoruz bunun farkına, Allah’a yönelen kalpler… Delicesine bir aşk, hani şu ölümlü dünyada anne, baba, eş, çocuk gibi sevdaların yanında bizleri en mutlu eden bir başka sevdanın peşinden koşuyoruz…
İnegölspor…
Hani bordonun yanına yakışan beyaz, hani bordonun yanındaki beyazı ile süslenmiş küçücük bir forma ve bu formanın içinde küçücük bir çocuk, gelecek…
Sevda delicesine, sevda dilden dökülen birkaç cümlede değil, eğer tribünün havasını soluduysanız, size her yer bordo beyaz, size her yer İnegöl…
Ölüm çalmadan kapıyı ya da çaldıktan sonra sevda bordo, sevda beyaz…
Hayat gelip geçiyor ve bazen sevinç ve bazen keder sarıyor İnegöl’ün üzerini bulut misali…
Kalp önce Allah için atıyor, kalp canlar için atıyor ve kalp İnegöl için atıyor buralarda…
